Wolters Kluwer

"Europejski Przegląd Sądowy" to forum prezentacji i wymiany poglądów naukowych oraz prezentacji i wymiany informacji o praktycznych aspektach stosowania i wykładni prawa wspólnotowego przez sądy polskie.

więcej

Wydawnictwo: Wolters Kluwer Polska

Kod: KIK-6509:201412 Ilość w paczce: 0

Realizacja:
Towar chwilowo niedostępny.

Poleć znajomym

Do schowka

Drukuj

Spis treści:

ARTYKUŁY I ROZPRAWY

Rafał Poździk

Zasady wdrażania funduszy unijnych w latach 2014-2020

str. 4

Lavinia Brancusi

Nieważność wzoru wspólnotowego z powodu kolizji z wcześniejszym oznaczeniem odróżniającym w świetle praktyki OHIM

str. 12

Piotr Cybula, Paweł Czubik

Pomoc finansowa konsula jako instrument ochrony klienta niewypłacalnego organizatora turystyki

str. 20

PRZEGLĄDY ORZECZNICTWA

Ireneusz C. Kamiński

Działalność Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w 2013 r.

str. 28

GLOSY

Robert Stefanicki

Gwarancje wypływające z art. 7 dyrektywy w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek
- glosa do postanowienia Trybunału Sprawiedliwości z 16.01.2014 r. w sprawie C-430/13 w postępowaniu I. Baradics i inni

str. 38

Katarzyna Holy

Amnestia za zbrodnie międzynarodowe a zakaz ponownego sądzenia
- glosa do wyroku ETPCz z 27.05.2014 r. w sprawie Margu przeciwko Chorwacji (skarga nr 4455/10)

str. 46

KAMIENIE MILOWE ORZECZNICTWA

Aleksandra Sołtysińska

Zamówienia publiczne - kryteria oceny ofert - kryteria ekonomiczne i pozaekonomiczne - pojęcie oferty najkorzystniejszej ekonomicznie
- wprowadzenie i wyrok TS z 17.09.2002 r. w sprawie C-513/99 Concordia Bus Finland Oy Ab, a Helsingin kaupunki, HKL Bussiliikenne

str. 50

UNIJNE ORZECZNICTWO SĄDÓW POLSKICH

Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego
(Jakub Królikowski)
str. 55

Orzecznictwo Sądu Najwyższego
(Monika Domańska)
str. 57

Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego
(Agata Hauser, Robert Talaga)
str. 61

WARUNKI PRENUMERATY NA 2015 r.
str. 64

Rafał Poździk
Zasady wdrażania funduszy unijnych w latach 2014-2020
21.12.2013 r. wszedł w życie nowy unijny pakiet legislacyjny, który będzie stanowić podstawę wdrażania funduszy unijnych w latach 2014-2020. Od momentu reformy polityki regionalnej w 1988 r. instytucje unijne przyjmują na okres obowiązywania wieloletnich ram finansowych (dalej jako WRF) pakiet aktów prawnych ustanawiających zasady unijnego dofinansowania projektów. Zmiany podstaw prawnych są niezbędne co 7 lat, z uwagi na modyfikacje priorytetów polityki spójności oraz konieczność uwzględnienia jej dotychczasowych efektów. Wejście w życie nowych przepisów na poziomie Unii Europejskiej implikuje konieczność zmian w polskim systemie zarządzania i kontroli programów operacyjnych, mimo że normy unijne są ustanowione na poziomie rozporządzeń. Jest to związane z zasadą zarządzania dzielonego, zgodnie z którą za wykonanie budżetu ogólnego UE (w tym funduszy unijnych) są odpowiedzialne równolegle Komisja Europejska (dalej jako Komisja) i państwa członkowskie UE. W konsekwencji, w zakresie nieuregulowanym na poziomie rozporządzeń unijnych (np. procedura nakładania korekt finansowych) znajdują zastosowanie przepisy krajowe. Na podstawie nowych przepisów unijnych wprowadzono wiele zmian w zakresie zasad realizacji projektów oraz krajowych systemów wdrażania programów operacyjnych dotychczas określonych w ustawie z 6.12.2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju oraz wielu odrębnych regulacjach prawnych, jak i niemających charakteru normatywnego (np. wytyczne, przewodniki, podręczniki, regulaminy itd.).

Początek strony

Lavinia Brancusi
Nieważność wzoru wspólnotowego z powodu kolizji z wcześniejszym oznaczeniem odróżniającym w świetle praktyki OHIM
W obrocie gospodarczym przedsiębiorcy wykorzystują wygląd produktu w strategii marketingowej, z tego powodu ochrona postaci produktu, jako wzoru wspólnotowego, na podstawie prawa unijnego cieszy się niezwykłym zainteresowaniem praktyki. Rejestracja wzorów wspólnotowych przez Urząd ds. Harmonizacji Wspólnego Rynku (ang. Office for Harmonization in the Internal Market, dalej jako OHIM) jest w zasadzie pozbawiona kontroli merytorycznej, co sprawia, że kwestia, czy wzór został zgłoszony z naruszeniem wcześniejszych praw osób trzecich, podlega weryfikacji dopiero w toku postępowania o stwierdzenie jego nieważności. Niniejszy artykuł koncentruje się wokół zagadnienia nieważności wzoru wspólnotowego, z uwagi na przysługujące osobie trzeciej prawo do wcześniejszego oznaczenia odróżniającego. Rozważania uwzględniają dość bogaty zasób decyzji OHIM wydanych na podstawie przepisu art. 25 ust. 1 lit. e rozporządzenia nr 6/2002. Mogą się one okazać przydatne mutatis mutandis przy analizie na tle prawa krajowego możliwości unieważnienia prawa z rejestracji wzoru przemysłowego na podstawie art. 117 ust. 2 ustawy - Prawo własności przemysłowej, który opiera się na przesłance naruszenia praw osobistych lub majątkowych osób trzecich.

Początek strony

Piotr Cybula, Paweł Czubik
Pomoc finansowa konsula jako instrument ochrony klienta niewypłacalnego organizatora turystyki
Zgodnie z art. 36 Konstytucji RP, podczas pobytu za granicą obywatel polski ma prawo do opieki ze strony Rzeczypospolitej Polskiej. Obejmuje ona zarówno opiekę dyplomatyczną, jak i konsularną. De lege lata podstawowe przepisy konkretyzujące zadania konsula w tym zakresie zostały zawarte w ustawie z 13.02.1984 r. o funkcjach konsulów. Nie ulega wątpliwości, że zakres pomocy konsula, do jakiej powinien być zobowiązany, jest uzależniony m.in. od sytuacji prawnej i faktycznej, w jakiej znajduje się osoba występująca o taką pomoc. Przedmiotem dalszych uwag jest pomoc finansowa konsula w ściśle określonych okolicznościach, tj. w czasie pobytu za granicą klienta - uczestnika imprezy turystycznej, podczas której dochodzi do niewypłacalności organizatora turystyki.

Początek strony

Ireneusz C. Kamiński
Działalność Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w 2013 r.
W 2013 r. zostały przyjęte, a następnie otwarte do podpisów przez państwa członkowskie UE Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (dalej jako Konwencja lub EKPCz) 2 protokoły dodatkowe. Protokół nr 15 ma wprowadzić do tekstu preambuły EKPCz zasady subsydiarności i krajowego marginesu swobody ocen. Taka zmiana dokona swoistego "ukrajowienia" Konwencji, wyraźnie zakładając już na początku traktatu, że to przede wszystkim na państwie członkowskim spoczywa stosowanie Konwencji, a Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej jako ETPCz) występuje w uzupełniającej roli (subsydiarność) i zawsze uwzględnia krajową specyfikę i uprawnienia ocenne (krajowy margines swobody ocen). Protokół nr 15 zmniejszy też czas na wniesienie skargi z 6 do 4 miesięcy, liczonych od uzyskania ostatecznego rozstrzygnięcia krajowego przez skarżącego. Protokół nr 16 wprowadzi natomiast do EKPCz instytucję opinii doradczej, o której wydanie będą się mogły zwracać pewne sądy krajowe. W 2013 r. uzgodniono też projekt traktatu o przystąpieniu Unii Europejskiej do Konwencji (5.04.2013 r.).

Początek strony

Robert Stefanicki
Gwarancje wypływające z art. 7 dyrektywy w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek
- glosa do postanowienia Trybunału Sprawiedliwości z 16.01.2014 r. w sprawie C-430/13 w postępowaniu I. Baradics i inni
Znaczenie turystyki w przestrzeni transgranicznej stale rośnie, co niewątpliwie przesądza o niezbędności zbliżania krajowych standardów ochrony nieprofesjonalnych usługobiorców produktów turystycznych, w akceptowanym przez państwa członkowskie UE zakresie. Na takim założeniu została oparta dyrektywa Rady 90/314/EWG z 13.06.1990 r. w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek, dzisiaj już w wielu zakresach przestarzała i nieodpowiadająca zmianom, jakie dokonały się w tej sferze regulacyjnej w ostatnich kilkunastu latach. Nie zmienia to jednak faktu, że jej wdrażanie przyczyniło się do znacznego podniesienia standardu ochrony nabywców usług turystycznych. Jednak skala skuteczności realizacji celów wyznaczonych przedmiotową dyrektywą jest niełatwa do oceny.

Początek strony

Katarzyna Holy
Amnestia za zbrodnie międzynarodowe a zakaz ponownego sądzenia
- glosa do wyroku ETPCz z 27.05.2014 r. w sprawie Margu przeciwko Chorwacji (skarga nr 4455/10)
Problem dopuszczalności amnestii stosowanych przez państwa wobec sprawców zbrodni międzynarodowych i innych poważnych naruszeń praw człowieka stanowi jedno z najbardziej kontrowersyjnych zagadnień w prawie międzynarodowym publicznym. Z jednej strony, można zaobserwować tendencję w kierunku zakazywania takich amnestii jako sprzecznych z prawnomiędzynarodowym obowiązkiem ścigania sprawców, z drugiej natomiast strony, w doktrynie coraz częściej postuluje się akceptację tych instrumentów prawnych, gdy są one niezbędne do zakończenia konfliktu zbrojnego, opresyjnego reżimu bądź innej sytuacji kryzysowej, jeśli zostały spełnione określone warunki. W przeciwieństwie do swojego amerykańskiego odpowiednika Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu (dalej jako ETPCz) nieczęsto mierzył się z problemem amnestii, a jego dotychczasowe podejście nie jest jednoznaczne. Okazja, by ujednolicić swoje stanowisko, nadarzyła się w sprawie Margu przeciwko Chorwacji, która dotyczyła zarzutu naruszenia przez pozwane państwo art. 4 Protokołu nr 7 do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (dalej jako EKPCz lub Konwencja), formułującego zasadę ne bis in idem. Skarżący Fred Margu, były dowódca jednostki armii chorwackiej w czasie wojny domowej toczącej się w latach 1991-1995, twierdził, że został dwukrotnie osądzony przed sądami chorwackimi za te same czyny. Sprawę najpierw rozpoznawała Izba ETPCz, czego rezultatem był wyrok wydany 13.11.2012 r., a następnie - w wyniku odwołania skarżącego - sprawa została przekazana do Wielkiej Izby ETPCz.

Początek strony